Hüda Nezdik Est [Allah Yakındır] – İran Filmi

Bedenler, ruhların gölgesi. Bu dünyada yudumladığın her duygu gerçek olamayacak kadar sahte. Yetiyor mu onu gördüğünde kalbinin atışı sana?

Kulağına çarpan her tını alışılmış, bayatlamış. Düşüncesizce harcıyorsun duygularını. Göz yaşların yok yere akıp gidiyor, halbuki ne değerli onlar.

Aramalısın artık. Karanlıklar içindeki küçük lambanı yak. Cılız ışık bir gün elbet şiddetlecek. Gölgelere bakmaktan ağrıyan gözlerine üzülüyorum. Güneşin parıltısı bile kıskanıyor çünkü onları, biliyorum.

Peşinde koştuğun bir şeyler var. Koşarken kırıp, döktüklerine bakıyor musun hiç? İlerlediğin yol uzuyor, canın sıkılıyor. Nefes alamıyorsun bazı geceler. Uyku seninle köşe kapmaca oynuyor sokaklarda. Elindeki kitap sabaha karşı düşüyor belki.

Yırtılmış sayfalar masamın üzerinde. Üzerine dökülmüş kelimeler var. Kan mı mürekkep mi ayırt edemiyorum.

“Yüreğim kanıyor ama heyhat! Bu yaraya merhem yok.”

Yüreğinin nerede olduğunu elbet biliyorsun ama beklemeyi bilmiyorsun. Sabret diyor birileri. Ne için sabredeceğim diyorsun. Haklısın! Sabretmeyi öğrenmen gerekiyor, beklenen bir gün zaten gelecek.

Kapının önünde umutla beklemek kapının açılmasından daha mı güzel, ne dersin?

Beklemek her daim umutla olmayacak yanında keder oturacak kimi zaman.

Şiirleri diğer sözlerle bir tutma! Onları herkes anlayamaz. Senin hislerinle benimkiler de aynı olmaz. Şiirler her ruha farklı fısıldar.

Kırgınken şiirler senin de sırtını sıvazlıyor gibi değil mi?

Bu filmi izlerken duyduğun şiir de bir gün tesellin olacak.

Bu fotoğrafın anlamını filmi izleyince anlayabileceksin. O saksıların arasında duran basit bir kasadan çok daha fazlası olduğunu anlayınca bu filmin değeri can bulacak zihninde.

Betül Erkoç, Neptünlü Kedinin Defteri.