En sevdiğim İranlı yönetmenlerden biri olan Majid Majidi‘den harika bir film daha. Bu kez ağlatmıyor belki ama aşkın en saf haliyle göz dolduruyor. Aşık karakterimiz Latif film boyunca her duyguyu yaşıyor ve bize de sonuna kadar hissettiriyor. Kızgınken kimseyi tanımıyor, dürüstçe ağzına geleni söylüyor, hırsından önüne geleni yıkıp geçiyor. Ama aşık olunca, işte o zaman şefkati de gözler önüne seriyor. Sevdiği için hem de onun haberi olmadan elinden geleni yapıyor. Yeter ki o üzülmesin, o yorulmasın, acı çekmesin diye deli gibi uğraşıyor. Baran ise film boyunca tek bir kelime bile etmeden her şeyin farkında ama yine de her karşılaştıklarında daha bir şaşkınlıkla izliyor Latif’in yaptıklarını. Biraz da bu yüzden güzel aralarındaki ilişki. Latif sesini bir kez bile duymadığı sevdiği için elinden geleni yapıyor, hiçbir karşılık beklemeden. Baran ise elinden geldiğince karşılık verebiliyor; en fazla çalıştığı yere bıraktığı bir bardak çay ve iki şekerle…
Harika karelerle muhteşem bir film olmuş. İran’da kalmak zorunda kalan mülteci Afganların halini de bu harika aşk filmine dahil eden yönetmeni tekrar tebrik etmemek elde değil. Her bir karesini tek tek anlatmak istiyorum ama daha fazla da bozmayayım büyüsünü. Kesinlikle kaçırılmaması gereken bir film, şiddetle tavsiye ederim.
Filmin Konusu;
Latif İran’da bir inşaatta çalışan işçilerin çay ve yemek işleriyle ilgilenen bir gençtir. Babası inşaatta çalışırken ayağı kırılan Rahmet, onun yerine çalışmak üzere gelir. Kız olduğunu gizlemeye uğraşır ama işin ağır koşulları onu zorlar. Sonunda başlarındaki ustabaşı Latif ile yer değiştirmelerini söyler. İşçiler hallerinden memnundur çünkü artık adam gibi çay içmektedirler. Ama Latif rahat işinden olduğu için ona kızgındır. Yaptığı işi zorlaştırmak ve onu yıldırmak için elinden geleni yapar. Sonunda sırrını öğrenince de bu kez onun hayatını güzelleştirmek için uğraşır. Aşık bir genç olarak sevdiğinin karşısına çıkan her türlü zorlukla kendisi uğraşıyor, hem de hiç haberi olmadan.
evdeyohuz