Acı bir fakirlik hikayesi “Cennetin Çocukları”. Bir kısmımızın geçmişinden bildiği, kimimizin filmlerde, kimimizin de ancak haber bültenlerinde şahit olduğu bir fakirlik.

Ali ve Zehra birbirini çok seven, koruyan, kollayan, birbiri için yalan bile söyleyen iki kardeş. Zehra’nın biraz daha idare etsin diye tamire gönderilen yırtık pırtık ayakkabısını Ali eve getirirken, bir talihsizlik sonucu manavda kaybediyor ve eve geldiğinde sevinçle eski ayakkabısını bekleyen kız kardeşine gizlice ayakkabıyı kaybettiğini, eğer ayakkabıyı kaybettiğini söylerse babalarının parası olmadığı için çok üzüleceğini ve ikisine de kızacağını söylüyor. Ayakkabıyı bulmak için tekrar manava gidiyor ama ayakkabıyı bulamadan geri geliyor. Zehra buna ne kadar sinirlense de sesini çıkarmıyor. Ağabeyinin ısrarı üzerine onun ayakkabısı ile okula gitmeyi kabul ediyor. Anne babaya çaktırmadan, Zehra okuldan geldiğinde sokakta terlikle bekleyen Ali’yle ayakkabıları değişiyorlar ve Ali okula gidiyor, Zehra da eve dönüyor. Ayakkabı konusunda talihsizlikler sürekli birbirini kovalıyor. Zehra geç geldiği için Ali’nin okula yetişemeyip öğretmeninden azar yemeleri, Zehra’nın ayağına büyük gelen ayakkabıyı su kanalına düşürüp peşinden koşması, eski ayakkabının yeni sahibini bulup sevinmelerine karşın ayakkabıyı geri alamamaları… O kadar temiz, o kadar saf bir hikaye ki…

İran’la ilgili izlediğim ikinci film oldu, Cennetin Çocukları. İyi ki izlemişim dedim. Çocukluğumu hatırladım, ayakkabı tamir ettirmeyi hatırladım. Anne babadan korkup yapılan hatayı söyleyememeyi hatırladım. Şimdi hayatımız kolay, eskiyeni atıyor yenisini alıyoruz. Daha doğrusu böyle sanıyoruz ama bir yerlerde hala tamirci önünde zamk kokusunu içine çekerek tamir bekleyen çocuklar var. İzleyen kimsenin pişman olmayacağını düşündüğüm bir film. İzleyin siz de benim gibi içinizin ısındığını hissedeceksiniz.

Çocuk masumiyetimizi hiç kaybetmemek dileğiyle. İyi seyirler dilerim.

Casilo