Elma ve Selma

Bir filmin güzel olup olmadığını anlamanın en iyi yolu; izleyiciye hissettirdiği duygulardır şüphesiz. Etkileyici ve yıllar boyu akıllara kazınan filmlerden biri de “Elma ve Selma“dır.

Filmin adı bile filmi izlemek için iyi bir sebep aslında, izleyicinin büyük beğenisini toplayacak eşsiz bir yapıt.

Hayatın koşuşturması, dertlerimiz, sorunlarımız arasında unuttuğumuz ve bizi var eden değer yargılarımızı hatırlatan bir film. Kısaca değinmek gerekirse; filmin başrol oyuncusu Sadık, ailesini ziyaret etmek için memeleketine gitmiştir. İki çocuğunu kaybeden ailenin tek tesellisi, onları hayata bağlayan tek umududur Sadık. Evlenme yaşının geldiğini düşünen annesi, örf ve adetlerine uygun olarak hazırladığı bohçayı halasının kızına vermesini ister. Sadık da bu izdivacı uygun görür ve halasını ziyaret etmek için yola revan olur. Bu yolculuk Sadık’ın hayatının dönüm noktası olacak türden olayların gelişmesine vesile olur. Yaya olarak çıktığı yolculukta arkadaşının arabasına denk gelir ve biner, arkadaşı Sadık’a büyük bir öfke duymaktadır, bu öfkenin kaynağı da Sadık’ın halasının kızıdır. Aslında ikisi de aynı kıza taliptir ve arkadaşı sürekli istemeye gitmiş ve “hayır” cevabı almıştır, son gitmesinde ise; halası “eğer bir hafta içerisinde Sadık istemeye gelmezse, sana vereceğim kızımı” demiştir. Sadık bunları öğrenir ve arkadaşının ne kadar çok sevdiğini anlayınca bohçayı da ona bırakarak yola devam eder. Yürümekten bitap düşmüş bir vaziyette, bir bahçede mola verir ve ordaki sudan abdest alıp namaz kılar, tam o sırada ağaçtan bir elma düşer yere. Sadık dayanamaz ve hiç düşünmeden elmayı yıkayıp yemeye başlar, kafasını çevirdiğinde bahçenin içinde bir adam görür, elindeki elmayla adamın yanına gider ve elmasını yediğini helal etmesini ister. Adam Sadık’ın aç olduğunu anlar ve “helal ederim ama gel benle” der, karnını doyurur ve o bahçenin bahçıvanı olduğunu söyler. Sadık iyiden iyiye pişman olmaya, korkmaya başlamıştır, kul hakkına girdiğini düşünüp içten içe üzülmüştür. Bahçıvan; Sadık’ın pişmanlığını ve kararlılığını görünce tarlanın sahibinin adının “Seyyid Celal” olduğunu söyler. Sadık, Seyyid Celal’i bulur ve helallik diler, o da tarlanın sahibinin kendisi olmadığını söyler. Tarla yeğeni Selma’ya aittir.

Selma; yüzü geceyi bile aydınlatacak bir güzelliğe sahiptir, güzelliği kadar zekâsı da görülmeye değerdir. Selma’dan helallik isteyince sadık; Selma anlam veremez, “bu devirde böyle insanlar kaldı mı” diye sorgular, sadece bir elma ve birkaç damla suyun helalliği için o kadar yol tepen bu insanın saflığı şaşırtmış, bir o kadar da memnun etmiştir. Selma bir şart koyar; helal etmek için. Peki, bu şart nedir? Filmin ana fikrini oluşturan bu şartı yerine getirebilir mi? Bundan sonrasını siz değerli izleyicilerin ve okurların merakına bırakıyorum.

Bu film; izlenilmesi gereken ve izleyicilerin tüylerini ürperten niteliktedir. İzleyicilere haram-helal kavramının ne denli önemli olduğunu sorgulatması açısından da önemlidir.

Gerek karakterlerin üstlenmiş oldukları rolleri ve vermek istedikleri mesajları layıkıyla yerine getirmeleri; gerekse filmin jeneriği, teknik yapısı, kullanılan öğeleri takdire şayan.

Filmin başından itibaren; bir kul olarak Allah’a (cc) karşı sorumluluklarımızı hatırlamamız gerektiğini, harama göz dikmeden helal kazanmanın önemini anlatmaktadır. Sadık nefsini kötü sıfatlardan arındırarak kazandığı ilahi ahlak ile yoluna devam eder, takva sahibi kul olmanın verdiği huzuru hisseder. Film müzikleriyle, hikâyesiyle, oyunlularıyla kesinlikle muazzamdır. Mükemmeliyet seviyesi çok yüksek olan bu filmi izlemeniz umuduyla…

Serap Ezgi

Bir Cevap Yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir